Yesterday

Een doorweekte dag. Ge stapt binnen bij Aboli Bibelot, de galerij van Gavin Vanaelst. Ge waant u bijna Randall Peltzer die hier zijn Mogwai zal vinden en bezitten. Ge neust wat tussen de kleine speelgoedhaasjes, schilderijen, ijzerwerk en water spuwende hondjes uit steen. Ge dwaalt een beetje af. Omdat ge ook maar een product van de tijd bent, denkt ge dan aan de economie hierachter. Maar ge ziet dat de centen hier in de galerij slechts op de rooster worden geteld, in de achterkamer. Want het oorspronkelijk verhaal van deze dingen, de kleine levens van de objecten, hierom draait het.

Jaren geleden op een doorweekte dag - vlak voor zijn galeriehoudersbestaan - was Gavin onderweg om je pizza te leveren. Ge hield hem in het oog in de app terwijl ge zijn mini-fietsje te traag over de digitale kaart van’t Stad ziet bewegen richting uw straat. Ge vloekt binnensmonds omdat ge vindt dat hij niet via de juiste weg passeert. Want dat kan veel efficiënter! Uiteindelijk, getooid in het voze oranje van takeaway.com - de kleur van de te vermijden have not, belde hij bij je aan. Ge kent hem niet, maar herkent hem wel vanop de kleine foto in de app. Hij, druipend van regen en zweet, overhandigde je een doos met daarin een pizza waar de top- pings wat zijn afgeschoven tijdens het laveren over onfietsbare Antwerpse straten. Ge sluit de deur. Ge sluit de app en het verhaal.

Gavin Vanaelst
13.12.2024 - 25.01.2025

Gavin Vanaelst, Kerfstokken, stokken gevonden in Rivierenhof, grootste 140cm, kleinste 90 cm, 2024

Today

Door de nieuwe kunstwerken hier tentoongesteld, is Gavin niet langer de doorgever - of slechts leverancier - Gavin is nu de oor- sprong. Een beetje ongebruikelijk voor een galeriehouder is Gavin nu, volledig in his lane, weggereden van verhalen-her-verteller tot verhalenverteller. Van leverancier tot producent. Zijn diepe liefde voor het vinden en delen van objecten maakt dat Gavin nu nieuwe objecten wil vinden in zichzelf.

Met deze nieuwe kunstwerken speelt Gavin een spel met de traditie. In plaats van deze traditie krampachtig te verkleinen, verlucht Gavin de dingen. Want traditie, dat wil leven, braken, botsen en groeien. Het laat zich graag vervoeren naar nieuwe bestemmingen. Och, laat u niets wijsmaken door imbecielen die deze traditie stijf willen verstikken. Want hun kijk is contraproductief en zal die traditie versmoren, ze zal uitdoven als een nachtkaars.

Ge bekijkt de kunstwerken en ziet vormen en patronen in een universele taal. Ge ontwaart referenties naar volkskunst. Volkskunst, da’s dikwijls gemaakt ter geschenk. Ter trouwgeschenk. Ter relatiecadeau. Ter klein aandenken aan een leuke tijd. Soms dwang- matig gestolen in andere landen. Soms dienend als pasmunt. Het zijn verhalende objecten, liefdevol gemaakt. “Veel van mijn werk gaat over liefde,” vertrouwt Gavin je toe.

In de kunstwerken zit muziek. Dat hoort ge in de patronen en vormen. De werken zijn ook intertekstueel. Ge leest er directe fig- uren in die uit Gavin’s bibliotheek zijn geklauterd. Komt bijvoorbeeld voorbij: ‘denker’, een Poolse christus, in een boek vereeuwigd maar ondertussen lang verloren. En ge ruikt het armzalige meuren van Jan de Prentenknipper. Jan zwierf in de 19e eeuw van deur tot deur en verkocht zelfgemaakte bijbelprentjes voor een spreekwoordelijke appel en ei. Vandaag zijn de prenten driftig gezocht door verzamelaars: van de geur van trieste lompen tot het schijn van sjiek statussymbool. En ge ziet ook schijnsels van Georges Liautaud, aanvankelijk metaalbewerker aan de spoorwegen in de Haïtiaanse suikerindustrie. Met de gedachte dat volgevreten Eu- ropeanen nu wel genoeg suiker voor in het kopje thee hadden, verschoof zijn interesse naar het maken van metalen sculpturen. Zo houwde hij een nieuw leven in onze exotic gaze: van slaafse pion in de exploitatie door de internationale gemeenschap, naar gevierd kunstenaar die tentoon wordt gesteld van in het Centre Pompidou tot in het MoMA.

Tomorrow

Zinken platen die een dakgoot zouden worden. Of die een dakgoot geweest zijn. Deze zinken platen spreken. Ze vertellen je een verhaal getekend en ingeklopt door de kunstenaar. Zinken platen die een dakgoot zouden worden. Of die een dakgoot geweest zijn. Het watert er niet langer vanaf of doorheen.

Zoals dat tropische eiland gehouwen uit metaal. Waar de golven botsen tegen aquarellen kliffen. Waar koralen duizend kleuren verven. En waar de wolken overhangen. Zoals een klein leven verdraaid in een verroest slangetje dat ooit diende als pasmunt in Burkina Faso. Zoals een houten kom met bloemenpatroon waar ge nu uw appels uit eet. Zulke kleine levens tokkelen hier vandaag doorheen als pizzicato’s in de rondte.

De objecten van deze expo zult ge zien veranderen. Want de lucht en de vochtigheid zullen ze genadeloos hertekenen. Het is als een verhaal dat ge hoorde een tijd geleden. Maar de dagen doen dat verhaal verschuiven. Andere accenten worden gelegd. Details worden vergeten. Of juist toegevoegd. De toekomst van een verhaal valt onmogelijk te voorspellen. En dat maakt het net waarom ge verhalen zwelgt. Waarom ge verhalen nodig hebt. Want weet ge, onzekerheden doen u dromen. Roestplekken op zinken platen doen u geloven dat niets eindig is. En alles een begin heeft. Laat dat maar be-zinken.

Lieven Martens, DeUrne, december 2024

Gavin Vanaelst, Whorl, titaniumzink, 100 x 60 cm, 2024